blog:madialevo
Cada vez que viaxo, necesito levar un libro que garde algunha relación cos lugares que vou visitar. Desta vez o sitio preciso era a Estación Central de Colonia, a Köln Hauptbahnhof, unha desas terminais que non podes esquecer nunca porque está ubicada a carón da inmensa Catedral.
É sabido que Vicente Risco pasou aquí unhas horas na súa viaxe a Berlín e antes de facer noite en Bonn. Era na primavera de 1930. Procedente de Aquisgrán fica impresionado por aquela enorme estación inaugurada a finais do XIX, unha das máis importantes do país.
Un doutor que viña no tren aconséllalle que visite a Catedral, que está alí ao lado. E Vicente Risco faille caso porque aquel era un dos seus templos góticos favoritos.
"Recei á Virxe de maio, que presidía a nave, e ollei a fermosa perspectiva e as lindas cristaleiras."
Na sala de espera de 3ª clase, Risco sentira minutos antes unha profunda tristeza.
"O meu desánimo era tan grande, a canseira, a negrura que me envoltaba, a soidade que me aterecía eran tan ruíns, que me puña medo seguir adiante, e tentado estiven de dar volta... Así e todo..."
Precisamente nesa 'wartesaal' transcorre parte da novela que lin estes días.
Irmgard Keun foi unha escritora de moito éxito durante a República de Weimar. No nazismo, sen embargo, os seus libros foron prohibidos e Irmgard tivo que fuxir. Regresou ao país de maneira clandestina.
É un relato desesperado daquel tempo absurdo e cruel no que as delacións determinaban a vida da xente. A crónica dun tempo de desmoralización no seu sentido máis estricto: unha sociedade que abandona os principios morais. Unha muller que só quere vivir tranquila e non pode.
Irmgard Keun faleceu en 1982 en Colonia. O público alemán redescubriu a súa obra nos anos 80, cando a xeración que xa non vivira a guerra quixo indagar no pasado. Hoxe hai algúns lugares na cidade que conmemoran a Keun, pero cómpre ler as súas novelas para manter viva a memoria.
Algunhas cousas son posibles. Cando era novo recreábame moitas veces nesta frase que un día pronunciei case sen querer no medio dunha conversa cun gran amigo meu. Era como un xeito de manter a sensatez sen perder o pulso da vida e da ilusión. O optimismo e o pesimismo, Eros e Tánatos, o ying e o yang.
Na última entrada advertía que me estaba a meter en demasiados proxectos e que non sei se podería levalos todos adiante. De momento si. Un dos que máis ilusión me fan é o da Liga Geoguessr que fago todas as semanas en Twitch e Youtube. Xa levamos dúas xornadas e recibo os parabéns dalgunha xente. Creo que cada vez irá a máis porque a idea vale a pena. Xogar en liña para indicar lugares de Galicia é algo que pode funcionar na rede. Así que paso bastante parte do meu tempo libre ideando mapas, deseñando carteis, desenvolvendo a web da Liga, o Discord e o Instagram. Está ben gastar enerxías naquilo que produce un grao de orgullo interior e pracer coma este.
Seguramente sigo hoxe ideando máis proxectos dos que poderei facer despois. Sempre digo que o primeiro de ano para un mestre é o 1 de setembro e non o 1 de xaneiro. Pero, non sei por que, desta vez parece que quero empezar o ano como se realmente fose unha nova xeira.
Entre as cousas que estiven organizando está un grupo privado de Facebook que abrín en xullo do 2010. O grupo ten un tema moi determinado: a prensa antiga de Galiza. A miña paixón por este asunto naceu a finais do pasado século, cando ocupei días, semanas e meses mergullado en arquivos e hemerotecas procurando información sobre os inicios do cinema en Ourense. Ese si que é o gran proxecto pendente: converter todo o material nun libro divulgativo. Mentres iso non prospera, entretéñome con tarefas menores.
Reformulei as regras do grupo para evitar o spam. Abrín un chat para que a xente, se quere, poida publicar con maior liberdade asuntos que non teñan moita relevancia. Incluso modifiquei os axustes por se algún día quero facer un directo para o grupo falando por exemplo das efemérides deste 2024 que comeza.
En resumo, que un abre moitos camiños e non sabe se logo terá forzas para percorrelos. Se queres solicitar o teu acceso ao grupo só tes que facer clic na ligazón:
Non existe pero habería que instauralo. O 17 de abril. O día no que naceu Domingo Fontán, o autor da Carta xeométrica galega, un fito da nosa historia que lle levou 17 anos elaborar, entre 1817 e 1834.
Comecei ese fío de libros geoguesserizables e despois da primeira entrega xa estou pensando nas seguintes: Terra, de Xurxo Mariño; a Lourenzá de Del Riego; os relatos de viaxes da xeración Nós... Pero moi pronto veu á miña cabeza o nome de Domingo Fontán. Porque se falamos de Galiza e de mapas a asociación con Fontán é inmediata. Teño a novela que escribiu Marcos Calveiro e penso que pode dar nunha homenaxe curiosa.
E con todas estas ideas bulindo na miña cabeza, escribindo para ninguén, paso o tempo e aparto os fantasmas da miña cabeza. Que non é pouca cousa. Xa teño marcada a data porque algo imos facer para celebrar a memoria de Fontán. Unha excusa máis para xogar ao Geoguessr.