Hai hoxe catro anos falecía meu pai en Vigo. É unha ferida que nunca vai acabar de curar. Téñoo moi claro. Pero alivia recordar as cousas bonitas que dicía, os proxectos que levou adiante, as ilusións que o mantiñan vivo. Unha delas, seguramente a principal, foi Tagore e a India. Entregouse por completo á tarefa de investigación. Quería comprender en directo a filosofía do poeta bengalí, que meu pai consideraba o Leonardo da Vinci do seu século. 

Nos últimos 20 anos da súa vida, meu pai pasaba longas tempadas en Santiniketan. Fuxía do inverno galego, que cambiaba por unha apacible estación seca. A súa estadía naquel lugar de Bengala permitiulle visitar moitos recunchos da India, daquela nación inmensa: Kolkata, Delhi, Goa, Darjeeling, Varanasi...

Un dos lugares dos que falaba con maior agarimo era o Templo Dourado de Amritsar, no Punjab, na parte norte do país. Este é o lugar sagrado dos sikhs. Na fotografía aparece cun gorro laranxa na cabeza pois é mostra de respecto e resulta conveniente se un quere entrar no templo. Para meu pai o máis fascinante deste sitio era que estaba aberto a todas as relixións. Meu pai era agnóstico. Tamén salientaba que todos os días, o persoal do templo organizaba unha comida multitudinaria para todas as persoas que quixeran participar.

Unha perda dun home así, que non só foi pai senón tamén compañeiro de tertulia, guía intelectual e confidente, non se supera con facilidade. Ás veces doe un pouco recordar, pero é peor esquecer.